Świat sportów walki bogaty jest w różne style bokserskie. To jak dany bokser zachowuje się w ringu często zależne jest od kraju w którym uczył się pięściarstwa. W dużym uproszczeniu możemy zatem stwierdzić, że podstawową determinantą stylu profesjonalnych bokserów jest ich kraj pochodzenia.

Oczywiście, dzielimy style bokserskie na naprawdę wiele sposobów. Na przykład: puncher/out-boxer/brawler/slugger/counter-boxer/philly shell/shoulder roll/orthodox/southpaw/square stance itd. Jednak na potrzeby dzisiejszego tekstu, zajmiemy się nieco innym podziałem. Skupimy się na stylach walki konkretnych narodowości.

Poniżej zapoznasz się ze stylami walki w danym kraju! Po przeczytaniu artykułu będziesz w stanie odróżniać style bokserskie jakimi walczą w Japonii, Meksyku, Rosji, Wielkiej Brytanii, USA czy na Kubie! Dziś poznasz cud bokserskiej różnorodności!

 

Narodowy styl walki

Należy zaznaczyć, że style narodowe oparte są częściowo na stereotypach. To logiczne, że narodowość nie decyduje w 100% o tym jak prezentuje się bokser w ringu. Jest to niemniej dość istotny czynnik (wyznacznik), wpływający w znaczący sposób na ostateczny charakter walki i prezencję ringową.

Co dokładnie decyduje o stylu boksera? Przede wszystkim narodowość zawodnika oraz trenującego go trenera. Nie oznacza to jednak, że narodowość bezwzględnie determinuje to jak dany bokser walczy. Analizując poszczególnych zawodników dostrzeżemy jednak mnóstwo prawidłowości i powielanych schematów walki.

Przeanalizujmy zatem najważniejsze aspekty stylu bokserskiego w konkretnym społeczeństwie:

Japonia

Bokserski styl japoński bazuje na szybkości. Niezależnie czy będzie to boks, piłka nożna, siatkówka, czy MMA. Japońscy sportowcy po prostu zawsze dominują szybkością nad resztą świata. To fundament ich stylu.

Co można napisać o nim więcej? Składne, szybkie akcje bokserskie to z pewnością japońska wizytówka. Przede wszystkim wydłużane kombinacje ciosów oraz niesamowicie szybkie i skuteczne kontrciosy. Styl japoński w boksie opiera się na kontrciosach, nie mniej niż na precyzji. To właśnie na niej Japończycy oparli swój sukces technologiczny i analogicznie wykorzystali to w boksie. Precyzja jest u nich zabójcza.

Japoński styl walki w ringu absolutnie nie opiera się na sile. Raczej na walce typu in and out, czyli zdobądź punkty i uciekaj aby finalnie wygrać mecz bokserski. Styl ten technicznie jest mało złożony. Ciosy Japończyków nie są nokautujące lecz ich nagromadzenie pozwala na kończenie walk przez KO lub częściej TKO.

Japończycy (oraz generalnie Azjaci) dominują w najniższych kategoriach wagowych, w których kluczowa jest szybkość, timing i precyzja. Walki Japończyków są z reguły dość czyste boksersko. Znają pojęcie fair play i przykładają do tego zagadnienia dużą wagę.

W stylu tym dominuje rozsądna ekonomia ruchu, czyli wyczekiwanie na akcje oponenta. Pozwala to uniknąć nadmiernego zużywania energii, co w boksie jest często kluczem do zwycięstwa.

Styl japoński opisać można jako prosty, cierpliwy, składny, dynamiczny i zabójczy w swej skuteczności. W odniesieniu do natury, przypomina nieco polowanie węża, geparda czy tygrysa. Ogromną rolę odgrywa tu kumulacja energii na pojedyncze zrywy. W kontekście piłkarskim można przywołać mecz Japonia-Niemcy na Mistrzostwach Świata 2022. Japończycy wyczekali i w odpowiednim momencie wyprowadzili dwie zabójcze kontry, pokonując w efekcie wyżej notowanych rywali. Tak właśnie wygląda styl rywalizacji Japończyków między linami.

Znani przedstawiciele: Koichi Wajima, Kuniaki Shibata, Naoya Inoue, Ryota Murata, Koki Kameda, Kazuto Ioka

 

Meksyk

Twardzi Meksykanie zazwyczaj bazują na mocnych, szybkich seriach ciosów, prą do przodu za wszelką cenę i starają się przejąć kontrolę nad przeciwnikiem. Oparte jest to oczywiście na doskonałej technice i wyjątkowo mocnych ciosach (czyli bardzo dynamicznym skręcie tułowia i obniżeniu pozycji na nogach).

Generalnie bokserski styl latynoski bazuje na potężnej agresji. Wpisuje się w kult macho. Boks jest tu zarezerwowany dla odważnych i dominujących mężczyzn. Musisz być twardy i bezwzględny, gotowy zostawić życie w ringu… Wtedy możesz reprezentować Mexico i zostać campeon!

Nikt na świecie, tak jak Meksykanie, nie potrafi zostawiać serca w ringu. To urodzeni wojownicy, od wczesnych lat zmagający się z trudem życia. Ich walka to nie tylko walka o laur zwycięzcy. Walczą oni nierzadko o przeżycie, pieniądze, lepsze warunki egzystencji, jedzenie, przetrwanie rodzin.

Notabene, przypomina mi się w tym momencie opowieść przyjaciela z USA, który był pełen podziwu jak ciężko pracują meksykańscy dekarze w Stanach. Opowiadał, jak narzucali oni niesamowite tempo pracy, którego inne nacje po prostu nie były w stanie wytrzymać. Strzelali gwoździarkami jak z kałasznikowa, niemal skacząc po krokwiach więźby dachowej. Meksykanie dosłownie zajeżdzali fizycznie innych budowlańców. Tą pracowitość widać u nich także w ringu. Są nie do zdarcia między linami. Kładą mniejszy nacisk na defensywę niż na atak.

Meksykański styl to również większa presja na wyjątkowo mocne ciosy sierpowe i podbródkowe niż u pozostałych nacji. Skupianie na wyniszczaniu przeciwnika nawałnicą dewastująch ciosów z licznymi zwodami i zmianami płaszczyzn. Pomimo priorytetu ciosów hakowych, Meksykanie potrafią wyprowadzać świetne ciosy proste przednią ręką. Ich wizytówką jest chociażby słynny „latino jab”, określany również jako ”power jab”. Ofensywa to jest właśnie to co Meksykanie kochają!

Walczą widowiskowo, dla licznej populacji latynoskiej. Ich cechy wolicjonalne są wyjątkowo silne – ambicja i dążenie do zwycięstwa mimo wszystko wysuwają się na pierwszy plan. Rywalizację traktują bardzo poważnie, jakby walczyli o życie. Meksykańskich bokserów unikają nagminnie pozostali, bo to zawsze ciężki orzech do zgryzienia. Ponadto są oni nieobliczalni w ringu, mogą przegrywać na punkty ale ostatecznie wygrywać przez brutalny knockout (przykłady takich walk: Ruiz vs Joshua, Marquez-Pacquiao, Canelo-Kovalev).

Meksyk to bokserska Mekka! Tu po prostu króluje boks. Jest sportem narodowym, a liczne sukcesy są tego pokłosiem. Mistrzowie tacy jak Canelo Alvarez są ubóstwiani. Odnoszący wielkie sukcesy w boksie światowym, meksykański trener Ignacio Beristain to kolejna legenda tego kraju. Canelo i Beristain to meksykańskie ikony boksu nie tylko w Meksyku ale na całym globie.

Znani przedstawiciele: Julio Cesar Chavez, Oscar de la Hoya, Jorge Arce, Antonio Margarito, Juan Manuel Marquez, Saul Canelo Alvarez, Rey Vargas, Andy Ruiz

 

Federacja Rosyjska (oraz dawne państwa bloku wschodniego)

„Styl wschodni” lub „soviet style”, bo tak określa się ten styl, jest najbardziej popularnym stylem narodowym w boksie. Czasem nazywa się go również „europejskim”, jednak w moim odczuciu jest to za daleko idące nazewnictwo. Epitet ten stosują głównie skupieni na własnym kontynencie Amerykanie, którzy widzą Europę jako nic nie znaczącą nieregularną kropkę na mapie świata.

Jest to bardzo skuteczna metoda walki. Bardzo konserwatywna, oparta na prostych mechanizmach.

Defensywa bazuje na szczelnej gardzie, wysoko trzymanych rękach, odchyleniu tułowia, odejściu i odskoku. Praca nóg dość prosta, schematyczna, głównie w jednej linii niczym szermierz – prostoliniowa.

Nadmienić trzeba, że mimo prostoty ich stylu, każdy w boksie amatorskim bał i nadal boi się Rosjan, Ukraińców, Uzbeków czy Kazachów. To nacje z tradycjami bokserskimi. Brutalne bijatyki na gołe pięści mają po prostu we krwi, więc jeśli tacy wojownicy biorą się za boks, to nie wymiękają tylko idą w ogień.

Priorytet siły i mocy ciosu od zawsze jest utożsamiany z bokserami ze Wschodu. Oni zwyczajnie nastawiają się na przewagę znaczenia ich ciosu nad ciosem rywala. Dzięki temu zyskują szacunek w ringu. Budzą postrach u oponentów. Rywale boją się z nimi rywalizować na zawodowstwie (bez kasków ochronnych), żeby nie zostać ciężko znokautowanym przegranym.

Ich styl mocno ewoluował, obecnie nie jest już tak toporny jak dawniej. Jednak nadal jest oparty na podstawach bokserskiego rzemiosła. Zero udziwnień, czysta maksymalizacja zysków w ringu, czyli po prostu skuteczność. Pojedyncze ciosy albo akcje: 1-2, 1-2-3, 1-2-3-2 używane są nieustannie, wręcz do znudzenia. Całe pojedynki potrafią wygrywać tylko kilkoma powtarzanymi akcjami, bądź pojedynczymi mocnymi kontrciosami (np. prostym tylną ręką).

Zawodnicy tego stylu rzadko zmieniają pozycję bokserską, nie urozmaicają obron. Nie stosują niesamowitych kombinacji ze zmianą płaszczyzn. Jeśli coś umieją to trenują to na okrągło i potem stosują żmudnie w samej walce.

Bardzo ciekawy jest sowiecki cios prosty przednią ręką. Dość specyficzny technicznie i niezwykle trudny w opanowaniu. Taki technicznie poprawny i jednocześnie mocny prosty zadaje niewielu bokserów na świecie. Świetnym przykładem wojownika ze Wschodu bazującego na niesamowitym prostym był Giennadij GGG Golovkin. Lewy prosty Krzysztofa „Diablo” Włodarczyka też był zjawiskowy i wpisywał się w sowiecki styl walki.

Brutalną siłę w ringu reprezentowali Nikolaj Korolev, Aleksander Povietkin, Nikolaj Valuev czy Vitalij Kliczko. Wyprowadzali oni nokautujące prawe proste. Mocne mięśnie pleców i nóg, dawały im niesamowitą moc generowaną ze skrętu tułowia. Mimo ubogiej momentami techniki walki potrafili seriami nokautować przeciwników i budzić wręcz w nich grozę.

Więcej o stylu sowieckim znajdziesz w opus magnum rosyjskiego znawcy boksu Konstantina Gradopołova.

Znani przedstawiciele: Walerij Popienchenko, Nikolaj Korolev, Kostja Tszyu, bracia Kliczko, Krzysztof Włodarczyk, Giennadij Golovkin, Ołeksandr Usyk, Dmitrij Bivol, Artur Beterbijev, Sergiej Kovalev, Bakhodir Jalolov

Co ciekawe, obywatelstwo rosyjskie ma również Roy Jones Jr. – jest on nawet czasem uwzględniany w rankingach najlepszych bokserów rosyjskich wszech czasów…. Jego styl jednak zupełnie nie przypominał radzieckiego i wymienianie go w gronie reprezentantów stylu wschodniego byłoby całkowitym absurdem…

 

Wielka Brytania

Technika bokserska absolutnie króluje na Wyspach Brytyjskich. Poprawność do potęgi. Brytyjczycy przykładają taką samą wagę do jakości prawidłowego ruchu w ringu jak do herbaty pitej regularnie, ceremonii monarszych czy własnego nieskazitelnie „brytyjskiego” języka. Konserwatyzm i niepodważalne zasady są bezwzględne tak w życiu jak i w boksie.

Brak u nich polotu i spontaniczności spotykanego u innych nacji – u Kubańczyków, Meksykanów czy Amerykanów. W aspekcie przestrzegania zasad technicznych i taktycznych w ringu są bardziej podobni do Japończyków i Rosjan.

Co cechuje Brytyjskich wojowników w ringu? Technika, właściwa mechanika ciosu, moc pojedynczych uderzeń. Ponadto – dyscyplina taktyczna, wydolność organizmu, wykorzystywanie maksymalnego zasięgu ramion, składne i poprawne technicznie kombinacje. Brytyjscy pięściarze wyglądają pięknie na ringu – z reguły walczą ładnie i spokojnie. Nie używają zbyt wielu niepotrzebnych ruchów, co wiąże się często z mniejszą liczbą zwodów w walce.

Do bólu poprawni ale też skuteczni. Ich styl przypomina polowanie – są skupieni i powolni żeby we właściwym momencie upolować ofiarę niesamowicie mocnym i celnym ciosem na czubek żuchwy. Zdarzają się jednak odstępstwa od brytyjskiej reguły poprawności, tak nietuzinkowe jak Tyson Fury czy niepokonany bombardier – Joe Calzaghe.

 

Poniżej ranking 10. najlepszych bokserów brytyjskich w latach 1990-2020:

Źródło: https://www.thesun.co.uk/sport/boxing/11454906/best-british-boxers-joshua-fury/

 

Znani przedstawiciele: Lennox Lewis, Ricky Hatton, David Haye, Anthony Joshua, Liam Smith, Callum Smith, Josh Taylor, Lawrence Okolie, Joe Joyce

 

USA

Stany Zjednoczone to potęga w boksie. Ich styl cechuje jednak zwykle największa pięściarska nonszalancja. Nietuzinkowy, unikatowy, niepowtarzalny styl. Bardzo urozmaicony. Istnieje wiele szkół bokserskich w USA, inaczej walczą w Filadelfii lub Nowym Jorku, inaczej w Miami, jeszcze inaczej w Detroit. Styl amerykański jest taki jak same Stany – bogaty, różnorodny, oryginalny, pomysłowy, liberalny i wyjątkowy.

Stany są różnorodne i ten zlepek kultur odbija się też na stylu bokserskim. Najbardziej zróżnicowany, spontaniczny i nonkonformistyczny. Należy odnotować, że bokserski styl USA łączy w sobie meksykańską agresję, wschodnią moc ciosu, japońską szybkość, kubański polot, filipińską nieprzewidywalność i brytyjską technikę. Jednak ten miks jest wyjątkowo udany. Rezultatem tej amerykańskiej wybuchowej mieszanki są największe sukcesy na arenach międzynarodowych. Boks w Stanach jest obecnie bardzo popularny i skomercjalizowany.

Daleki od tradycji i konserwatywnego, powtarzalnego podejścia. Obrona zza podwójnej gardy? Po co, skoro można bronić rotacją tułowia i barkiem. Podwójny jab? Nuda, lepszy jest poczwórny jab. Efekty i widowiskowość to coś na czym stoi amerykański styl w boksie.

Innowacyjność w boksie pochodzi ze Stanów. To tam boks modyfikuje w ostatnich dekadach najbardziej. Cały świat kopiuje zachowania amerykańskich trenerów. Podobnie reżyserzy powielają hollywoodzkie produkcje filmowe.

Czym cechuje się bokserski przedstawiciel USA w ringu? Szybkością, nietuzinkową techniką, często nisko opuszczonymi rękoma, luźno zadawanymi ciosami, bardziej boczną pozycją walki od pozostałych, częstą walką na linach, licznymi zwodami w ringu, zmianami pozycji, unikami, nietypowymi akcjami (np. peek-a-boo, shoulder roll), wybitną siłą fizyczną (jak Marciano, Louis, Foreman, Tyson) lub niesamowitą zwinnością i luzem (jak Ali, Leonard, Whitaker, Crawford).

Znani przedstawiciele: Joe Louis, Gene Tunney, Sonny Liston, Sugar Ray Robinson, Joe Frazier, Archie Moore, Sugar Ray Leonard, Muhammad Ali, Marvin Hagler, Thomas Hearns, Evander Holyfield, Pernell Whitaker, Shane Mosley, Steve Cunningham, Floyd Mayweather Jr, Roy Jones Jr, Terence Crawford, bracia Charlo, Devin Haney, Errol Spence Jr.,

Kuba

Kubańczycy są świetni technicznie. Bezwzględnie najlepsi na świecie. Wprowadzają wybitny rytm boskerski i timing. Cechuje ich ponadto doskonała defensywa, fantastyczne łączenie obron z kontrakcjami. Kubańczyk w ringu to czysta poezja tego sportu. Kuba w świecie bokserskim jest niczym jazz dla muzyki – czymś absolutnie wyjątkowym i podziwianym przez znawców bokserskiej techniki. Oglądanie Kubańczyka w ringu to najwyższa przyjemność dla pasjonatów boksu. Ilość detali, których uczą nas – widzów – bokserzy z amerykańskiej wyspy jest zatrważająca.

Subiektywnie uważam, że analityczne obejrzenie jednej kilkurundowej walki kubańskiego mistrza jest większym zastrzykiem wiedzy bokserskiej niż kilkugodzinne seminarium bokserskie w polskich realiach szkoleniowych (np. słynne szkolenia trenera Raubo).

Kubański styl bokserski opiera się na nieprawdopodobnej, fenomenalnej pracy nóg. Nikt tak nie porusza się w ringu jak zawodnicy z archipelagu Wielkich Antyli. Oni wręcz tańczą w ringu. Zmiany pozycji bokserskiej, square stance, obroty, uniki rotacyjne, odskoki, doskoki, ciosy z zakrokami, ciosy z przeróżnymi krokami to jest chleb powszedni dla KAŻDEGO kubańskiego boksera. Deklasują oni cały świat jeżeli chodzi o poruszanie się w ringu. Nawet słaby bokser z Kuby będzie nogami pokazywał klasę na tle bokserów z Afryki, Europy czy Azji.

Skąd tak wyśmienita bokserska praca nóg u Kubańczyków? Otóż Kuba to kraj tańca i boksu – te umiejętności nabywa praktycznie każdy już w dzieciństwie. Mali chłopcy (a także dziewczynki) uczęszczają na boks albo tańczą. To tam zupełnie naturalne. Jak to, że w Polsce dawniej wszyscy chłopcy kopali piłkę na podwórku a dziewczynki grały w gumę. Rumba, Cha-Cha, Habanera, Mambo i Salsa – to światowe dziedzictwo rodem z Kuby. Tłumaczyć, że to fenomen (zaledwie 11-milionowego państwa) nie trzeba…

Kubańscy chłopcy od małego uczą się techniki bokserskiej – a mają od kogo… Kuba nieustannie zdobywa złote medale igrzysk olimpijskich. Na ich prostych, skąpych salach treningowych jest nagromadzenie mistrzów. Dzieci uczą się od trenerów – mistrzów z dawnych lat, podpatrują obecnych mistrzów olimpijskich a rywalizują z przyszłymi mistrzami. Czy taki model może się nie udać?

Znani przedstawiciele: Kid Gavilan, Kid Chocolate, Jose Napoles, Felix Savon, Teofilo Stevenson, Mario Kindelan, Roberto Balado, Hector Vinent, Julio Cesar la Cruz, Arlen Lopez, Joel Casamayor, Guillermo Rigondeaux, Luis Ortiz, Yordenis Ugas, Erislandy Lara, Andy Cruz Gomez

 

Podsumowanie

Światowy boks jest obecnie bardzo urozmaicony. Przedstawiciele różnych nacji reprezentują kompletnie odmienne style bokserskie. Do tej różnorodności dochodzi miksowanie stylów, związane z częstą migracją bokserów „za chlebem”. To takie mieszanie „czystej krwi”, które rozmywa jednorodne rozumienie danego stylu.

Spójrzmy na przykład jak styl T. Adamka ewoluował po przeprowadzce do USA. To samo dotyczy stylu walki boksera roku 2022 – D. Bivola. Z czysto wschodniego zmodyfikował on na miks rosyjsko-amerykański (określiłbym to jako połączenie wschodnioazjatyckiego szermierza z Sugarem Rayem Leonardem). Pójdźmy dalej, jak było z Władimirem Kliczko? Wschodni styl walki u niego również zmodyfikował na bardziej elastyczny, techniczny i dynamiczny (dzięki znakomitemu Emanuelowi Stewardowi z Kronk gym w Detroit).

Dziś style bokserskie dość znacząco się mieszają. Często pięściarz, pomimo podstaw zdobytych w danym kraju, wprowadza dodatkowe elementy z innych szkół bokserskich, tworząc dzięki temu nową stylistyczną hybrydę.

Wiele zależy od trenera. Właściwie od tego kto uczył go boksu, jak przyswoił i przeanalizował zdobyte informacje i jakie książki na temat detali technicznych przeczytał. Ważne jest też to co trener uznaje za najbardziej efektywne w ringu, jakim elementom nadaje on najwyższy priorytet. Może to być np. walka w zmiennych pozycjach bokserskich, praca nóg, skręt tułowia, tzw. „pendulum step”, zwody, podwójna garda, walka w dystansie ze skuteczną kontrolą odległości, przeskoki, obroty, kontrakcje. Powyższe składowe decydują o finalnym postrzeganiu stylu boksera. To trener bowiem w głównej mierze kształtuje styl bokserski zawodnika.

Warto zauważyć, że już sam jab jest zadawany na wiele sposobów. Trenerzy uczą go w różnych wariantach. Jak wiemy, lewy prosty „wschodni” jest zupełnie inny od „latino jab”. Dlatego trener ze szkoły Gradopołowa będzie uczył inaczej niż oczarowany Reynoso fan Canelo.

Jeśli artykuł o narodowych stylach bokserskich spełnił Twoje oczekiwania, polecam serdecznie pozostałe wpisy o tematyce bokserskiej na blogu Piskorz Boxing. Dowiesz się z nich między innymi jak zbudować moc i szybkość boksera, jakie są możliwości obrony w boksie, jak powinna wyglądać wzorowa rozgrzewka boksera oraz co bokser powinien jeść.

Oceń autorskiego bloga! Wbij na nasz facebookowy profil i zostaw swoją cenną opinię! Zawsze doceniamy wsparcie, napisz a chętnie pomożemy również Tobie!

 

Wszystkiego dobrego,
Dawid
All rights reserved